Ο Φιλανδός ασθενής και η ...μαύρη τρύπα

Καλησπέρα σε όλους σας. Ελπίζω να με συγχωρέσετε που δεν απαντάω στα comments, δεν είναι ότι δεν τα διαβάζω η ότι αδιαφορώ αλλά τώρα τελευταία οι μέρες μου και κάθε σχέση που θα μπορούσα να εχω με το να σχεδιάσω τι θα κάνω έχει χαθεί και πολύ περισσότερο τα γέματα συναίσθημα μηνύματα σας με κάνουν απλά να θέλω να σας αγκαλιάσω όλους σας και παρ’ όλο που είμαι ....πολυλογάς δεν ξέρω ...τι να πω!!!

Θεωρητικά αυτή τη στιγμή θα έπρεπε να είμαι στο νοσοκομείο φορώντας την πρασινωπή ρόμπα αυτή που κουμπώνει πίσω και να κοιμάμαι, αλλά είμαι ακόμα σπίτι και είμαι ακόμα στην αναμονή μιας και δυστυχώς ανακαλύψαμε την μαύρη τρύπα του φιλανδικού νοσοκομειακού συστήματος. Το τοι αυτή τη στιγμή τα καταφέρνω να γράψω δείχνει ότι μάλλον τα κατάφερα να ηρεμίσω σε σχέση της κατάστασης που ήμουνα το απόγευμα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και αν τα γράφω εδώ είναι γιατί νιώθω την ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου. Σε γενικές γραμμές αυτός που είχε απολυτή εμπιστοσύνη στους Φιλανδούς και το ιατρικό τους σύστημα από ότι φάνηκε ήμουνα εγώ. Κάποιοι φίλοι τις τελευταίες μέρες είχαν αρχίσει να κάνουν διάφορα τηλέφωνα στη γυναίκα μου και να προτείνουν την περίπτωση ενός ιδιωτικού γιατρού με τη δικαιολογία ότι τα πράγματα θα γινόντουσαν λίγο πιο γρήγορα. Φυσικά όλα γινόντουσαν σε τελείως φιλανδικό τρόπο, χωρίς να λένε ακριβώς το λόγο που το προτείναν αυτό και με τη όλη τη διάθεση να μην σε κάνουν να νιώσεις ότι σε πιέζουν προς μια τέτοια κατεύθυνση λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι ο ιδιωτικός γιατρός στοιχίζει.

Την μεγάλη Πέμπτη το πρωί πήραμε από το αντίστοιχο ΙΚΑ, το KELA τρία γράμματα που μας κάνανε εντύπωση. Ήταν για τρεις διαφορετικές περιπτώσεις με την μια την ίδια μέρα που υποτίθεται ότι είχαν ορίσει για την βιοψία, την δεύτερη μια βδομάδα αργότερα και το τρίτο γράμμα ήταν για μαγνητική τομογραφία δέκα μέρες μετά. Τώρα πως θα κάνανε βιοψία και μετά θα κάνανε την τομογραφία μας εντυπωσίασε αλλά είπαμε ...κάτι ξέρουν αυτοί!

Την Μεγάλη Παρασκευή βρήκαμε μερικά ακόμα γράμματα, εντυπωσιακό αλλά για κάθε πράγμα στέλνανε και διαφορετικό γράμμα με πιο σημαντικά ένα που με ενημέρωνε ότι η περίπτωση μου είχε πάρει αριθμό προτεραιότητας και συγκεκριμένα τον αριθμό σαράντα και ένα ακόμα που όριζε ραντεβού με τον γιατρό μου στα μέσα Μαΐου. Τα υπόλοιπα ήταν για μια ακόμα σειρά εξετάσεων που αυτή τη φορά συμπεριλαμβάνανε νεφρά και άλλα σημεία που δεν είχαμε υπ’ όψη μας και φυσικό ήταν να μας κάνουν να ανησυχήσουμε και φυσικά να αρχίσουμε τα τηλεφωνά.

Τα τηλέφωνα βέβαια στις άμεσες βοήθειες γιατί όπως ξέρετε και εδώ ..είχαμε Πάσχα! Φυσικά δεν βρήκαμε κανέναν και βέβαια δεν είχα καμιά διάθεση να περάσω το Πάσχα μέσα στο νοσοκομείο μήπως μου συμβεί κάτι. Έτσι αποφασίσαμε να περιμένουμε την Τρίτη μετά το Πάσχα. Τα φάρμακα που παίρνω για να αντέξω τους πόνους είναι μορφινοούχα, τα παίρνω κάθε δώδεκα ώρες και τα παράλληλα που μου δημιουργούν είναι μερικές φορές ανάλογα με τους πόνους που νιώθω όταν δεν τα παίρνω, έτσι μπλέχτηκα σε ένα γαϊτανάκι που ούτε τα φάρμακα αντέχω ούτε χωρίς φάρμακα μπορώ. Στην αρχή τα φάρμακα με κρατούσαν έντεκα ώρες αλλά από την κυριακή του Πάσχα και μετά από οκτώ ώρες ο πόνος επέστρεψε και την Δευτέρα πια κάναμε πάρτι, έτσι αφού κάναμε πακέτο την μικρή περάσαμε οικογενειακώς ένα ευχάριστο τετράωρο στο νοσοκομείο που δεν εχω ιδέα τι μου δώσανε αλλά με συνεφέρανε.

Την τρίτη το πρωί μας είπανε να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα που είχαν ορίσει και εάν ξανά-εμφανιστούν οι πόνοι να πάω στο νοσοκομείο. Μια καινούργια σειρά γραμμάτων από το KELA μας ανησύχησε ακόμα περισσότερο γιατί ορίζαν περισσότερες εξετάσεις πάντα με μια βδομάδα διαφορά η μια με την άλλη και κοντεύαμε πια να φτάσουμε Ιούνιο χωρίς να γίνεται ακόμα λόγος για θεραπεία και βέβαια την Τετάρτη εγώ πια δυσκολεύτηκα και να σηκωθώ από το κρεβάτι. Έτσι πάλι αρχίσαμε τα τηλέφωνα παίρνοντας την απάντηση ότι σήμερα θα δούμε τον γιατρό. Η γυναίκα μου την ίδια στιγμή είχε αρχίσει να ψάχνει εξωτερικούς γιατρούς και με τη βοήθεια μιας πολύ στενής φίλης που αντιμετώπισε το ίδιο πρόβλημα με τον αδερφό της είχε πια καταλήξει και επικοινωνήσει με κάποιο γιατρό συμφωνώντας να περιμένουν μέχρι σήμερα. Φυσικά δεν μου είχε πει τίποτα γιατί εγώ συνέχιζα πεισματικά να εμπιστεύομαι το σύστημα.

Χτες το βράδυ πήρα τα φάρμακα που μου είχαν στείλει με το ταχυδρομείο, το πρωί ετοίμασα την τσάντα μου και επτά η ώρα ήμασταν στο νοσοκομείο. Στις οκτώ με βάλανε σε κρεβάτι όπου μου πήραν όλο μου το αίμα (συγνώμη και πάλι από τους γιατρούς αλλά το τελευταίο καιρό νιώθω ότι εχω μπλέξει με βρικόλακες) και κατά τις εννέα μας είπαν ότι ...μπορούμε να φύγουμε!!!

Στην οικογένεια μας ο φωνακλάς είμαι εγώ αλλά παραδέχομαι ότι σήμερα το πρωί η γυναίκα μου μετά από τόσα χρόνια που την ξέρω ...με τρόμαξε! Δεν κατάλαβα πολλά από αυτά που τους έλεγε αλλά αυτά που κατάλαβα δεν ήταν και πολύ ...κόσμια. η ουσία είναι ότι φύγαμε από το νοσοκομείο στις τρεις η ώρα αφού είχαμε δει γιατρούς, παραγιατρούς, αρχινοσοκόμους και δεν ξέρω τι άλλο μιας και από ένα σημείο και υστέρα έχασα τον λογαριασμό και δεν μπορούσα πια να παρακολουθήσω.

Η ουσία πια ήταν, ότι κρίνοντας ότι είμαι αρκετά δυνατός και ότι δεν ήμουν άμεσα επείγον περιστατικό με βάλανε σε λίστα αναμονής με τον αριθμό σαράντα που σήμαινε Ιούνιο ... Ιούλιο! Στη προσπάθεια της γυναίκας μου να εξηγήσει ότι αφ’ ενός είναι αδύνατο να αντέξω τους πόνους τόσο μεγάλο διάστημα η απάντηση ήταν ...όταν πονάει να έρχεστε εδώ και αν κρίνουμε ότι χρειάζεται να επισπεύσουμε τα πράγματα θα το κάνουμε και αφ’ ετέρου στην υπόδειξη ότι είναι άδυτο να περιμένουμε ένα τόσο μεγάλο διάστημα χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει ένας αρχίατρος με τελείως πατρικό ύφος – εκεί πια η γυναίκα μου δεν κρατιόταν με τίποτα – της εξήγησε ότι εδώ στη Φιλανδία ακλουθούν τη λίστα και ότι όλοι είναι ίσοι και δεν μπορούν να βάλουν κάποιον πιο μπροστά. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που άκουσα τη γυναίκα μου να χρησιμοποιεί για πρώτη φορά την V λέξη και είδα τον αρχίατρο να γίνεται κατακόκκινος.

Έτσι μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Στη διαδρομή μου είπε για τον γιατρό που έχει μιλήσει και με το φτάσαμε στο σπίτι τον πήραμε τηλέφωνο. Ένας άνθρωπος με πολύ ήρεμη φωνή που προσπάθησε να δικαιολόγηση τα όσα ασύλληπτα μας είχαν συμβεί – και όσο και να φαίνεται τρελό ...τα καταλαβαίνω όπως και καταλαβαίνω την ανάγκη του ίδιου να δικαιολογήσει την κατάσταση σε ένα ξένο – μας έστειλε με mail συνταγή για καινούργια φάρμακα και μετά από μισή ώρα καταλήξαμε ότι σε είκοσι μέρες το αργότερο θα έχουμε καταλήξει στα πάντα και θα είχαμε ξεκινήσει την όποια θεραπεία χρειαζόμαστε.

Τώρα ο ίδιος παρ’ όλο ότι έχει δικό του ιατρείο και συνεργάζεται με ιδιωτικό νοσοκομείο παράλληλα δουλεύει και για το κρατικό αντικαρκινικό. Έτσι ενώ εξετάσεις και παρακολούθηση θα γίνεται από τον ίδιο και σε ιδιωτικά εργαστήρια, εγχειρήσεις αν υπάρχει ανάγκη και θεραπεία θα γίνονται στο κρατικό. Όπως είπε και ο ίδιος αφ’ ενός οι τιμές για το ιδιωτικό είναι ...απαγορευτικές αφ’ ετέρου στις περισσότερες περιπτώσεις το κρατικό έχει όλα τα απαραίτητα μηχανήματα που δεν τα έχει το ιδιωτικό!!!

Κατά τα άλλα και επειδή το κρατικό ...δεν βρίσκει ξαφνικά όλες μου τις εξετάσεις μιας και η γυναίκα μου έχει περάσει όλο το απόγευμα στο τηλέφωνο, την Δευτέρα θα κάνω όλες τις εξετάσεις ...από την αρχή γι αυτό μου πρότεινε να ξεκουραστώ όσο μπορώ αυτό το Σαββατοκύριακο. Τα καινούργια φάρμακα σαφώς πιο ισχυρά μέχρι στιγμής δουλεύουν και τα παράλληλα συμπτώματα δεν είναι τόσο ισχυρά αν εξαιρέσεις μια ατονία και την υπνηλία. Από την Τρίτη το μεσημέρι θα είμαι μαζί του και θα έχει και όλα τα αποτελέσματα των εξετάσεων που θα κάνω την Δευτέρα ώστε να βάλουμε ένα καινούργιο πρόγραμμα.

Κατά σύμπτωση πριν από λίγες ώρες με πήραν τηλέφωνο από το γραφείο του Matti για να ρωτήσουν πως τα πάω και πολύ φοβάμαι ότι ...άναψα φωτιές αν και φαντάζομαι ότι η φωτιά θα σβήσει πολύ γρήγορα όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις και το πιθανότερο είναι να με πάρει αύριο ο ίδιος τηλέφωνο και να μου στείλει και κανένα γραμματέα για να του πω ...λεπτομέρειες για να ...αρχειοθετηθούν!!!

Όπως είπε και ο Asa το απόγευμα που ήταν εδώ, τελικά θα κάνουμε έρευνα στα νοσοκομεία από ..πρωτο χέρι!!!

Σας ευχαριστώ όλους σας για την αγάπη που μου δείχνετε και παραδέχομαι ότι δεν τα καταφέρνω να είμαι πάντα δυνατός, νομίζω ότι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι ότι νιώθω για πρώτη φορά ότι δεν εχω κοντρόλ σε τίποτα και απλά εξαρτώμαι από όλους τους άλλους, κάτι που δεν μου έχει ξανά-συμβεί στη ζωή μου. Και ναι υπάρχουν και κάποιες δύσκολες στιγμές. Χτες το βράδυ παρακολουθούσα μια πολύ αγαπημένη μου ταινία, το “wings of desire” του Wim Menders, στη σκήνη μέσα στη βιβλιοθήκη με όλους τους αγγέλους συνειδητοποίησα ότι έκλαιγα και ένιωσα μεγάλη ανακούφιση που οι γυναίκες μου κοιμόντουσαν. Δεν θα ήθελα με τίποτα να με δουν σε αυτή τη κατάσταση.

Φαντάζομαι ότι η υπερένταση της ημέρας έχει υπερνικήσει και τα χάπια αυτή τη στιγμή και μια προσπάθεια να πιάσω το πενάκι για να ζωγραφίσω αποδείχτηκε μάλλον αποτυχημένη, έτσι ξαναγύρισα στο ...Keyboard.

Αυτά τα ολίγα τα δικά μου. Πολλά φιλιά σε όλους σας.

Σας ευχαριστώ πολύ, καλό ξημέρωμα!

*********************************

Η φωτογραφία είναι από την ταινία, “wings of desire”