Ovi Greek stories

Θα ξεκινήσω λίγο ...ξεκάρφωτα αλλά ελπίζω να γίνω κατανοητός άμεσα. Ξέρω πολύ καλά ότι η “σελίδα μου” στο blogger, στο WordPress, στο tweeter ή στο Facebook μόνο “μου” δεν είναι. Μου την “νοικιάζουν” μόνο που αντί για χρηματικό αντίτιμο μου ζητάνε πρόσβαση σε κάθε μου κίνηση μέσω της πλατφόρμας τους. Και φυσικά μέσα στα μικρά γράμματα που κανένας μας δεν διαβάζει ΠΟΤΕ, με έχουν ήδη ενημερώσει ότι η μόνη τους υποχρέωση να σεβαστούν στο τι έχω αναρτήσει (κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο κλπ) σταματάει στην εκμετάλλευση τους από τρίτους. Κι εκεί πάλι – με έχουν ήδη ενημερώσει – ότι αν κάποιος τρίτος το κάνει δεν έχουν καμιά ευθύνη. Κατά τα άλλα όλοι αυτοί οι κύριοι έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν με ότι ανεβάζω ή αφήνω να εννοηθεί από τη πλατφόρμα τους και το κάνουν νομικά καλυμμένοι με σειρές συμφωνίες που έχουν με τρίτες εταιρίες. Εξ ου και οι κατευθυνόμενες διαφημίσεις. Και όλη αυτή η σχέση αγγίζει τα όρια καρτέλ όπου κάνεις αναζήτηση για καινούργια τηλεόραση στο Goog...

Τη Σουηδία την πρωτογνώρισα κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Δεν μπορώ να πω ότι μου άφησε ισχυρές αναμνήσεις αλλά αυτό έγινε γιατί ήταν λάθος χρονική στιγμή και για τους δυο μας. Για τη Σουηδία ήταν Φλεβάρης που σημαίνει κρύο, χιόνι, υγρασία, νύχτα και κλεισούρα. Για μένα τότε ήταν ...Λονδίνο. Ακόμα ζούσα στη μαγεία της Βρετανικής πρωτεύουσας, με τα πανκ κλαμπάκια και τα ξενύχτια στο Covent Garden με ινδικό, κεμπάπ και μπόλικες μπίρες. Έτσι και για να πω την ψυχρή αλήθεια, η πρώτη εντύπωση ήταν ότι ειδικά η Στοκχόλμη ήταν και ...λίγο χωριό. Μετά μετακόμισα στο Ελσίνκι και όπως ήταν φυσικό πέρασα κι εγώ ένα σαββατοκύριακο στο καράβι Ελσίνκι-Στοκχόλμη. Αυτό είναι μια περίεργη Φιλανδική ...“παράδοση” που πρέπει να την ζήσεις αν θέλεις να καταλάβεις και να ενσωματωθείς στη φιλανδική κοινωνία όσο περίεργο κι αν ακούγεται. Μπαίνεις λοιπόν Παρασκευή απόγευμα μαζί με καμιά χιλιαργιά ακόμα Φινλανδούς, στο καράβι και αφού ξεσκιστείς σε έναν από τους μπουφέδες μί α ώρα μετ...

Πριν από επτά χρόνια τέτοιες μέρες έκανα αυτό που δεν θα πίστευα κι εγώ ο ίδιος αν μου το έλεγαν. Μετά από δεκαεπτά χρόνια στη Φιλανδία αποφάσισα να φύγω αφήνοντας πίσω μου στη κυριολεξία τα πάντα, από επαγγελματική καριέρα μέχρι συνταξιοδοτικά χρόνια κι όλα αυτά στα μέσα της πέμπτης μου δεκαετίας. Αλλά η πίεση είχε φτάσει σε τέτοια τρομακτικά σημεία που οι επιλογές μου είχαν ελαχιστοποιηθεί κι αν ήθελα να διατηρήσω τουλάχιστον την αξιοπρέπεια μου έπρεπε να φύγω. Το κόστος της παραμονής ήταν τεράστιο και κάθε μέρα που πέρναγε όλο και μεγάλωνε. Χρόνια τώρα γράφω για τη διαφορά νόμων και εφαρμογής και ενώ κατά περιόδους είχα γίνει μάρτυρας ακόμα και θύμα αυτής της διαφοράς, το 2012 με τους Αληθινούς/Γνήσιους Φινλανδούς να είναι με το ένα πόδι στην εξουσία, την Φιλανδία να αλλάζει καθημερινά και με ταχύτητες εγω από απλό θύμα μεταλλασόμουνα σε ...θήραμα. Κι ενώ είχα τον νόμο με το μέρος μου , έπρεπε συνέχεια να αντιμετωπίζω αυτούς που εφάρμοζαν ή παράφραζαν τον νόμο. Έτσι όταν πια...