Το βαλς των χαμένων ονείρων και κύματα κραυγών

Χτες σε μια μικρή τελετή κοντά στους «καταρράκτες» της πόλης του Turku, και σε συνδυασμό με τις εκδηλώσεις της Ευρωπαϊκής πολιτιστικής πρωτεύουσας έγιναν τα αποκαλυπτήρια μιας σύνθεσης που έχω κάνει για την φιλανδική συμπρωτεύουσα.

Ένιωσα πραγματική τιμή με την παρουσία κάποιων φίλων και ανθρώπων που εκτιμώ για το είναι τους και τη δουλεία τους στη τέχνη και τα γράμματα από την Σκανδιναβία, τη Γερμανία και την Αγγλία και δυο προσωπικότητες από την Αγγλία πραγματικά με εξέπληξαν και με την παρουσία τους και με αυτά που είπαν στη σύντομη εισαγωγή που έκαναν για τη δουλεία μου και περισσότερο για το …πως αισθάνομαι.

Τις περισσότερες φορές είναι δύσκολο να αποδώσω με λόγια αυτό που σκέφτομαι και αισθάνομαι όταν φτιάχνω κάτι μιας και είναι ένα συμπύκνωμα σκέψεων και αισθήσεων και με ξάφνιασε πραγματικά όταν ο καθηγητής που με είχε γνωρίσει πριν από λίγες ώρες είπε ότι για να καταλάβεις αυτά που προσπαθώ να πω μέσα από τους πίνακες μου, τις προσωπογραφίες η τα γλυπτά μου πρέπει παράλληλα να ακούς Χατζηδάκη. Και ένιωσα περίεργα γιατί πραγματικά όταν δούλευα το συγκεκριμένο έργο είχα μόνιμη παρέα τη μουσική του Μάνου που έβγαζε από μέσα μου – πολλές φορές οδυνηρά - κραυγές αναμνήσεων, εικόνες από τις αρκούδες στο άλσος του παγκρατίου, τους λόφους του Yorkshire και τα πρόσωπα των φίλων μου.

Χωρίς να θεωρηθεί βεβήλωση, κατάχρηση ή ασέβεια για τον μεγάλο Χατζηδάκη ακούστε τι προσπαθώ να ουρλιάξω παρέα με το βαλς των χαμένων ονείρων!!!