Ovi Greek stories

Πριν συνεχίσω με την τέταρτη κατηγορία και χάρη σε συζήτηση που είχα πριν από λίγες μέρες θα επιστρέψω σε μια κατηγορία ή καλύτερα μια υποκατηγορία που και έχω έμμεσα αναφερθεί στο προηγούμενο κείμενο αλλά και έχω αρθρογραφήσει ακόμα και σε φιλανδικά έντυπα, τους love refugees ή ελληνικά τους μετανάστες λόγω έρωτα. Ξέρω ότι οι περισσότεροι και δη οι νεότεροι απολαμβάνετε τα τελευταία χρόνια και ειδικά τα τελευταία τρία, τα κοινωνικά δίκτυα - social networks – και ειδικά μετά την εισβολή του facebook στη ψηφιακή ζωή μας. Και βέβαια υπάρχουν δυο πλευρές, από τη μια οι νεότεροι ή οι βαφτισμένοι και πληροφορημένοι τα θεωρούν σαν την κοινωνική επανάσταση του 21ου αιώνα οι παλαιότεροι σαν το σύγχρονο σατανά που θα καταστρέψει τα θεμέλια της κοινωνίας και της οικογένειας. Όπως συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις – οι παλαιότεροι θα θυμούνται ότι για ότι συνέβαινε στη νεολαία φταίγανε οι μαλλιάδες οι Beatles – και οι δύο έχουν άδικο και την ίδια στιγμή δίκιο. Τα social networks δεν είναι τίποτα ...

Πριν από λίγο πήρα το εβδομαδιαίο μου mail υποψήφιου για μετοίκηση στη Φιλανδία από Ελλάδα. Για άλλη μια φορά αφενός προσπαθώ να νιώσω και να καταλάβω τα αδιέξοδα που ωθούν νέους ανθρώπους απελπισμένα να ψάχνουν λύσεις στη μετοίκηση στην αρκτική Φιλανδία και αφετέρου να δώσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορώ. Αλλά πολύ φοβάμαι οι πληροφορίες δεν φτάνουν, για να μετοικήσεις σε μια ξένη χώρα χρειάζονταν πολλά περισσότερα από μερικά links γραφείων ευρέσεως εργασίας ή πληροφοριών του πως δουλεύει το σύστημα και σίγουρα πολλά περισσότερα από το πόσοι Έλληνες και πως ζουν στη Φιλανδία. Κατ’ αρχή ευχαριστώ πάρα πολύ για τα ευγενικά σας mail ή μηνύματα στο facebook και να είστε σίγουροι ότι οι περιγραφές σας για την κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ παραστατικές ώστε να αντιλαμβάνομαι απόλυτα τι συμβαίνει και όσα οδηγούν στην απόφασή σας. Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια για μένα και το blog μου, με τιμάτε ιδιαίτερα παρ’ όλο ότι το ενημερώνω σπάνια το τελευταίο καιρό. Αλλά ας επιστρέ...

Λένε ότι ο θεός για να πλάσει τη γυναίκα πήρε κομμάτι από τα πλευρά του άντρα. Στη δικιά μου περίπτωση όταν γεννήθηκε η Δάφνη πήρε μαζί της εκείνο το πλευρό που προστατεύει τη καρδιά μου και κάθε φορά που φεύγει από κοντά μου η καρδιά μου μένει αφύλαχτη. Χτυπά με αγωνία και θέλει να σταματήσει. Πριν από λίγο την άφησα στη μητέρα της και πήρα το δρόμο για το λιμάνι, τα πάντα παγωμένα και στο βάθος ένα φωτάκι που στα μάτια μου τρεμοσβήνει στο κάστρο της Σουομελίνας. Όταν παγώνει η θάλασσα στη Φιλανδία παγώνουν και τα κύματα και με τα κύματα παγώνει και η φωνή κι εμένα έχει παγώσει η κραυγή μου. Αλλά πηγαίνω πεισματικά κάθε βράδυ εκεί στο λιμάνι και περιμένω πότε θα ξεπαγώσει η φωνή μου, πότε θα μιλήσουν τα κύματα. Κάποια στιγμή τα πάντα στη ζωή τελειώνουν, έτσι λένε. Όταν τελειώνουν καλά θυμάσαι την περιπέτεια, το ταξίδι, την Ιθάκη. Όταν τελειώνουν άσχημα μένουν τα ‘γιατί’ να σε τυρανάνε σαν αμαρτίες που δεν έκανες αλλά τις σκέφτηκες. Πάθη που κράτησες μυστικά αλλά σε τρομάξαν. Θέλω αμο...