Θανάση ψυχραιμία. Μέρος Α.

Λοιπόν κουράστηκα να μιλάω για αρρώστιες και φοβάμαι ότι κούρασα κι εσάς. Η ζωή παίζει περίεργα παιχνίδια και τα τελευταία χμμμ πενήντα χρόνια παίζει συνέχεια μαζί μου αλλά σε αυτά ακριβώς τα παιχνίδια οφείλεται αυτό που είμαι και αυτό που εχω εξελιχτεί. Έτσι σήμερα θα μιλήσουμε για ...άλλα πράγματα συμπεριλαμβανομένης και λίγης μπίρας, μονο που θα γίνει σε ...δύο μέρη!

Λοιπόν για να δούμε, ξέρω ότι είσαστε περίεργοι για το πως μου φάνηκε το ταξίδι μου στην Αθήνα και δεν εχω ξεφύγει με μικρές αναφορές. Όπως είπα και την παραμονή της αναχώρησης μου, αυτό το ταξίδι δεν ήταν το ‘νόστιμον ήμαρ’ αλλά ένα ταξίδι ...αποχαιρετισμού για έναν άνθρωπο που υπεραγαπώ, όσο σκληρή και εάν ακούγεται η λέξη ...αποχαιρετισμός κι όσο κι αν θέλω να ελπίζω ότι κάτι που μου είπε σε μια στιγμή διαύγειας, ότι μόλις γίνει καλά θα έρθει να δει την Δάφνη, θα γίνει πραγματικότητα.

Έφτασα στην Αθήνα περασμένα μεσάνυχτα Τρίτη και παραδέχομαι ότι ένιωσα ταυτόχρονα έκπληκτος και φοβισμένος από το καινούργιο αεροδρόμιο. Μάλλον πρέπει να ξεκινήσω διαφορετικά γιατί παραλίγο να το ξεχάσω και δεν θα έπρεπε. Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι στη καθορισμένη μια ώρα πριν από την αναχώρηση με την Κάτρη. Την ώρα που έμεινε μετά τον έλεγχο διαβατηρίων την πέρασα κάνοντας βόλτες στην αίθουσα αναχώρησης προσπαθώντας να φανταστώ τι κάνω και τι πρόκειται να αντιμετωπίσω, όταν είδα δυο κυρίους να έρχονται με σταθερό βήμα προς τη μεριά μου. Η πικρή αλήθεια είναι ότι λόγω της δουλειάς μου συναντάω καθημερινά πολύ κόσμο και τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν αδύνατο να θυμάμαι πρόσωπα και ονόματα και ακόμα χάρις στα γραπτά μου κατά περιόδους εχω έρθει και σε σύγκρουση με κάποιους οπότε ...απλά στάθηκα στο σημείο που βρισκόμουνα περιμένοντας να δω ...τι μου έρχεται. Αυτά βέβαια μέχρι που άκουσα, Ovi τι κάνεις; Και έτσι συνάντησα δυο φίλους, η καλύτερα blog-φίλους που ζουν στο Kuopio. Το συναίσθημα να σε αναγνωρίζουν και να σου μιλάνε κάποιοι που σε γνωρίσαν μέσα από τα γραπτά σου είναι πολύ παράξενο. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αλλά με το blog εχω μια τελείως διαφορετική σχέση από αυτή που εχω με τα περιοδικά και τις εφημερίδες που γράφω και βέβαια μου φαίνεται αστείο όταν μερικές φορές κάποιοι μου λένε στη Φιλανδία ότι με αναγνωρίσαν ...από την φωνή μου. Φαντάζομαι η διαφορετικότητα είναι στο ότι με όσους διαβάζουν το blog μου υπάρχει και μια ιδιαίτερη με ένα δικό της τρόπο πολύ πιο προσωπική σχέση. Έτσι λοιπόν η επιστροφή στη πατρίδα έγινε με παρέα και πρέπει να ήμουν μεταξύ του που είμαι και τι κάνω τώρα γιατί με ρωτήσαν δυο τρεις φορές πως αισθάνομαι. Για να πω την αλήθεια ήμουν μέσα σε όνειρο και ακόμα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι επιστρέφω.

Πλησιάζοντας στην Αθήνα προσπάθησα να βρω γνώριμα μέρη και φυσικά τα παραθαλάσσια φώτα μετά το Σούνιο, αμ δε! Δεν αναγνώρισα τίποτα, αν μου λέγανε ότι αυτό ήταν Θεσσαλονίκη θα το πίστευα, δεν είχα ιδέα που βρίσκομαι και προσπαθούσα απεγνωσμένα να τοποθετήσω το Κορωπί κάπου στα φώτα που έβλεπα από κάτω. Τώρα βέβαια θα θυμάστε ότι είναι παγκόσμια πια γνωστή η αίσθηση προσανατολισμού μου, έτσι αφού βάφτισα τα διάφορα φώτα με ότι τοπωνύμια μου ερχόντουσαν στο μυαλό και αφού άλλαξα στο μυαλό μου το χάρτη της Αττικής, έκλεισα τα μάτια μου και προσγειωθήκαμε!

Θυμάστε μαυρόασπρες ταινίες του 50 και του 60 με τον Χατζηχρήστος να φτάνει από το χωρίο στο σταθμό Λαρίσης; Ε, μια από τα ίδια! Μόνη διαφορά ότι αντί για ταγάρι κουβαλούσα σακίδιο! Για τα τσαρούχια ...δεν είμαι σίγουρος! Οποιαδήποτε φήμη ότι χάθηκα στο αεροδρόμιο είναι απόλυτα ψευδής και την διαψεύδω μετά μανίας!!! Ακολούθησα πιστά τις επιγραφές που ήταν κατατοπιστικές!!!

Πρώτη εντύπωση, όλοι χαμογελούσαν και όταν χρειάστηκε να ρωτήσω κάτι ο υπάλληλος της ασφαλείας σκίστηκε να με εξυπηρετήσει, τόσο που τσιμπήθηκα, γαμώτο σε λάθος χώρα προσγειώθηκα, σε λάθος αεροπλάνο μπήκα πάλι. Το καινούργιο αεροδρόμιο απλά εντυπωσιακό, η φάση που περνάει το αεροπλάνο πάνω από τον αυτοκινητόδρομο, σκέτο Heathrow!!! Όσοι προγραμματίζατε Λονδίνο, ξεχάστε το, ήρθε το Λονδίνο στο Κορωπί!!!

Δεν θα σας πω για τους φίλους μου που με περιμένανε, φαντάζεστε ότι όλοι μας ήμασταν ακόμα υπό την επίρροια του σοκ αυτού του ταξιδιού. Η Αττική οδός άλλο σοκ. Εγώ είχα μείνει στον περιφερειακό και κάτι φτιάχνανε εκεί πέρα αλλά ήταν μυστήριο από τις αρχές του 80. αεροδρόμιο Ηλιούπολη σε μισή ώρα, νομίζω, γιατί μιλάγαμε μέσα στο αυτοκίνητο! Είδα και τον Λυκαβηττό φωτισμένο από τον Υμηττό, πήρα και ματιά από Ακρόπολη και είχα αρχίσει να αισθάνομαι όμορφα. Το όμορφα άγγιξε το τέλεια μετά την πρώτη μπουκιά σουβλάκι με γύρο! Λυπάμαι που θα ξεφύγω από τον συνήθη προσεγμένο λόγο μου αλλά είχα πολλαπλούς ...οργασμούς!!! η συνοδεία από τζατζίκι, χωριάτικη και πατάτες ήταν ... θέλω τσιγάρο!!! Α, ναι ο κόσμος καπνίζει παντού στην Ελλάδα αν δεν το ξέρατε!!! Ο σερβιτόρος έπαθε λίγο σοκ και ρωτούσε και ξαναρωτούσε όταν του εξηγήσαμε με απόλυτη σοβαρότητα ότι θα μέναν ανοιχτοί όση ώρα χρειαζόταν γιατί μόλις είχα έρθει από τη Φιλανδία για να φάω σουβλάκι!!!

Όπως φαντάζεστε εκείνο το βράδυ είχαμε να καλύψουμε χρόνια και χιλιάδες χιλιόμετρα για να μην ξεχνάμε ότι κάποιους που άφησα παιδιά είχαν γίνει πια άντρες. Και για τους περίεργους, τη συντροφία μας συμπληρώνανε, καταιφάκια, μπακλαβαδάκια και ένα καταπληκτικό γαλακτομπούρεκο αλλά σας παρακαλώ μην πείτε τίποτα στη Κάτρη γιατί τρελαίνεται γι αυτά τα γλυκά. Σημείωση σημαντική, η πρώτη εντύπωση από την μετά-ολυμπιακή Αθήνα ήταν πολύ θετική και κάτι που άκουσα όταν ήρθε ο λογαριασμός το ξεπέρασα ρίχνοντας το στη διαφορά θερμοκρασίας.

Σημείωση δεύτερη και πολύ σημαντική. Ήρθα στην Ελλάδα ντυμένος καλοκαιρινά, αλλά φιλανδικά καλοκαιρινά, συνοδεύοντας την παρουσία μου και με καλοκαιρινό σακάκι, φιλανδικό καλοκαιρινό σακάκι!!! Από ότι καταλάβατε ... τελείως Χατζηχρήστος γιατί εμείς όταν λέμε 26 βαθμούς το ονομάζουμε καύσωνα και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τι air-condition θα αγοράσουμε και αυτά οχι κάθε καλοκαίρι γιατί υπάρχουν και καλοκαίρια που βρέχει σαν να είναι Οκτώβριος στην Ελλάδα.

Η Τρίτη ήταν μια προσωπική περιπέτεια γιατί είδα την θεια μου και είμαι πολύ τυχερός για οχι απλά με αναγνώρισε, αλλά είδαμε μαζί και ένα φωτογραφικό άλμπουμ που είχα μαζί μου με τα τρία χρόνια της Δάφνης από τη στιγμή που γεννήθηκε, είδαμε τις φωτογραφίες με τον Αι Βασίλη και γελάσαμε παρέα με τα καμώματα της. Τις επόμενες μέρες είχε κάποιες στιγμές που βρισκόταν μεταξύ πραγματικότητας και ονείρου αλλά είμαι πολύ ευτυχισμένος αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έτσι, γιατί συνέχεια με αναγνώριζε και μέχρι κάποιου σημείου μπορούσαμε πολλές φορές να κάνουμε μια λογική συζήτηση που πάντα περιστρεφόταν γύρω από την Δάφνη. Κάποια στιγμή που μέσα στη δραματικότητα της θα μπορούσε να είναι και αστεία ήταν όταν δημιούργησε ένα μικρό πανικό με το τι θα φάει η Δάφνη που δεν είναι μαθημένη στο ελληνικό φαγητό και θα έπρεπε να βρούμε σολομό για να της φτιάξουμε σούπα σολομό.

Νομίζω ότι η πιο επώδυνες στιγμές που έζησα δίπλα της ήταν αυτές οι στιγμές που είχε απόλυτη επίγνωση της κατάστασης της και το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί ήταν η χαμένη της αξιοπρέπεια με τον τρόπο που την εγκατέλειπε το σώμα της και ένιωθε ότι είχε γίνει βάρος στους γύρω της. Η πιο καλές στιγμές ήταν όταν περιέγραφε τι θα κάνει όταν συνέλθει που ήταν αυτή η Ντίνα που θα μείνει για πάντα μέσα μου.

Σημείωση σημαντική και εκτενής. Όταν αρρώστησα πολλοί μου είπαν μήπως θα έπρεπε να σκεφτώ την επιστροφή στην Ελλάδα, νομίζω ότι είχα τα σωστά επιχειρήματα που δεν έχουν να κάνουν με την ικανότητα των γιατρών για το ότι έμεινα και συνεχίζω εδώ που είναι το σπίτι μου και η οικογένεια μου. Παρ’ όλο που δεν το θέλω τα εγκλήματα που συμβαίνουν στην Ελλάδα μη νομίζετε, με πονάνε κι εμένα και δεν σταματάω στη περίπτωση της Αμαλίας, αλλά έρχομαι λίγο πιο κοντά σε μένα.

Εδώ και ένα χρόνο η θεια μου τυραννιέται με τα νοσοκομεία και τους γιατρούς με τη λογική ότι έχει πάθει εγκεφαλικό και ότι είναι στην αρχή Alzheimer μπαίνοντας σε μια περιπέτεια που θα κρατήσει χρόνια. παρ’ όλες τις υποδείξεις του γιου της ότι κάτι δεν πάει καλά με τη διάγνωση και χρησιμοποιώντας σαν απόδειξη της αξονικές γιατροί και νοσοκομεία επιμέναν ότι όλα τα συμπτώματα είναι αποτέλεσμα του εγκεφαλικού, μέχρι που μια γιατρός μέρες πριν την επιστροφή μου στην Αθήνα υπέδειξε ότι κάτι είχε γίνει λάθος και απαίτησε καινούργιες εξετάσεις αποδεικνύοντας ότι η θεια μου είχε πάρει λάθος ...αξονικές και ανάλογα λάθος διάγνωση. Όλο το δεξιό μέρος του εγκέφαλου της ήταν πια γεμάτο όγκους και σταδιακά αρχίσανε να παίρνουν το αριστερό με αποτέλεσμα να χάνει το αριστερό μέρος του σώματος της και σταδιακά το δεξιό. Παράλληλα άρχισε να χάνει και την επαφή της με το περιβάλλον. Όταν πια ανακαλύψανε το ...λάθος ήταν πολύ αργά για οτιδήποτε, οχι ότι κανένας θα προλάβαινε τίποτα νωρίτερα απλά ίσως όλο αυτό το παίδεμα με νοσοκομεία και με νοσηλευτήρια για Alzheimer θα είχε αποφευχθεί. Το χειρότερο και αυτό συνέβη την ημέρα που έφτασα στην Ελλάδα, το νοσοκομείο ειδοποίησε τον γιο της ότι είχαν ...μπερδευτεί οι αξονικές και κάποιος άλλος είχε πάρει τη δικιά της. Δηλαδή κάποιος που πιθανώς είχε πάθει εγκεφαλικό είχε μάθει ότι είχε ...όγκους στον εγκέφαλο και είχε λάβει την ανάλογη πορεία. Δεν είσαστε σοβαροί! Δεν ξέρω αν πρέπει να ουρλιάξω η να αρχίσω να καταριέμαι όλους αυτούς που ...απλά μπερδεύτηκαν.

Την τρίτη το βράδυ συζητάγαμε με τον Γιάννη και λέγαμε ότι ναι τους αξίζει μια μήνυση αλλά ...ποιος έχει το κουράγιο να την κάνει με όσα συμβαίνουν; Δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να πω είναι... γιατί; Γιατί τόση ανευθυνότητα; Όσο κακοπληρωμένοι και αν είναι, όσο κι αν δουλεύουν με πενιχρά μέσα, όσο κι αν δεν έχουν το δυναμικό που χρειάζονται είναι δυνατόν να φέρονται έτσι; Είναι δυνατόν να είναι τόσο ανεύθυνοι και να παίζουν με ανθρώπινες ζωές; Έχουν καταλάβει ότι κάνουν έγκλημα κατά συρροή; Δεν ξέρω, νιώθω αηδιασμένος και τυχερός για άλλη μια φορά που ζω στη Φιλανδία κι ας εχω ζήσει και ζω τη περιπέτεια που ζω! Εκεί καταντήσαμε. Δεν μπορώ να μιλήσω άλλο για τη περιπέτεια της θειας μου γιατί συνέχεια με πνίγει η αηδία και ο πόνος γιατί παράλληλα με τη θεια μου στα χέρια όλων αυτών των τεράτων βυθίζεται μια ολόκληρη οικογένεια που απροετοίμαστη για το τι τους βρήκε έχει μπει στο τρέξιμο να σώσει ότι μπορεί. Και κατ’ έμενα το χειρότερο έγκλημα που κάναν αυτοί οι γιατροί είναι που άφησαν στον Γιάννη και στον κάθε Γιάννη για την κάθε Ντίνα την αμφιβολία για το αν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω. Καταφέραν να μεταφέρουν το λάθος τους, το κομπογιαννισμό τους και την ανικανότητα τους στους ώμους της οικογένειας του ασθενή, και αυτό είναι ασυγχώρητο έγκλημα.

******************************************

Μετά το πρωινό σοκ από αυτά που μου είπε ο Γιάννης και σε μια προσπάθεια να μιλήσουμε για λίγο ο μικρός μου Γιάννης θέλησε να με πάει κάπου να φάμε ελληνικά και αποφάσισε να με πάει στη πλατεία της καισαριανης, μέρος που κάποτε τιμούσα συχνά και αγαπημένο μέρος για μεζέδες και για την μάνα του. Έτσι βρεθήκαμε κάποια στιγμή γύρω στις πέντε σε ψαροταβέρνα στη πλατεία καισαριανης. Σας παρακαλώ προσέξτε την τοπωνυμία γιατί σύντομα θα αρχίσω να γκρινιάζω, στη πλατεία Καισαριανής και οχι στη Marble Square εκεί που έτρωγε η Diana. Ένα μπουκάλι νερό, ένα τζατζίκι, μια καλαμαράκια, χταπόδι, χορτοκεφτέδες και ένα σαγανάκι γαρίδες, μια μπίρα και μια λεμονάδα! Κανένα κρασί Chateaux κάτι του 76, ούτε ο σεφ να έρθει να μας εξηγήσει το μυστικό μυρωδικό, όσο για την θέα, με τίποτα Notre Dame, πολυκατοικίες να μας κοιτάζουν από παντού με CD να κρέμονται στα μπαλκόνια (το φαινόμενο CD στα μπαλκόνια με ...εντυπωσίασε!!!), και ένα δρόμο που η κίνηση δεν σταμάταγε ποτέ. Ο δε σερβιτόρος μας έκανε χάρη από ότι κατάλαβα να μας σερβίρει και μάλλον θα έπρεπε την τελευταία φορά που ήμουνα στην Ελλάδα να του είχα σκοτώσει τη μάνα αλλιώς δεν δικαιολογείται ο τρόπος που πέταγε τα πιάτα στο τραπέζι. Εν μπορούσαμε να μείνουμε πολύ γιατί κάποια στιγμή η νοσοκόμα που μένει με τη θεια μου έτρεπε να φύγει έτσι μετά από μισή ώρα, σαράντα λεπτά ζητήσαμε το λογαριασμό και εκεί κόντεψα τα πάθω πλάκα. 68 ευρώ! Δεν κάνω πλάκα, εχω κρατήσει την απόδειξη γιατί έπαθα κάτι! Τι έγινε ρε μεγάλε Κουστώ; Με τα χεράκια σου τις μάζεψες τις γαρίδες και τις καθάρισες για να τις φάμε; Και αφού έκανες τέτοιο κόπο βρε καραγκιόζη γιατί της έβαλες σε πλαστική σακούλα από κατεψυγμένα που κομμάτι της έπλεε στη κόκκινη σάλτσα, για να είσαι υπάκουος στις εντολές περί συσκευασίας της ΕΕ; Ψυχραιμία Θανάση!!!

Αμ αυτό το τζατζίκι; Τι ήταν αυτό το τζατζίκι βρε μεγάλε σεφ; Γκουρμέ το άνηθο από πάνω η ήταν τα σκόρδα επιλεγμένης χρονιάς; Το αγγούρι τι ήταν; Ονομασία προέλευση; Για τους χορτοκεφτέδες σε καταλαβαίνω, είχα ήδη δει πόσο βρόμικα ήταν τα νυχιά σου, εμ βέβαια όλο το βουνό έτρεξες για να επιλέξεις τα χόρτα που θα έβαζες στους μοναδικούς κεφτέδες που μου πέταξες στο τραπέζι!!! Ψυχραιμία Θανάση!!! Η πρώτη μέρα πέρασε όπως πέρασε.

Τα επόμενα πρωινά ήταν βασανιστικά μέσα στη προσπάθεια επικοινωνίας με την Ντίνα και την ανικανότητα μου να κάνω οτιδήποτε να βοηθήσω. Τα βράδια άλλος κόσμος. Ξέχασα να σας πω για το πρωτο μου βράδυ. Βλέπετε εμείς οι βλάχοι στο Ελσίνκι έχουμε μάθει στην ησυχία. Άντε να ακούσουμε καμιά καρακάξα, άντε να δούμε και καμιά κίνηση στη γειτονιά, όλο και κάποιος λαγός θα περάσει, όλο και κάποια αλεπού θα φανεί άντε και ο σκατζόχοιρος της αυλής μας θα βγει για βραδινή βόλτα. Τέτοια κίνηση η γειτονιά.

Τρεις η ώρα ένας ...άσε μην το πω τώρα, με κατ’ εμένα άγνωστο σπορ μοντέλο ανοιχτό από παντού και το στερεοφωνικό στη διαπασών αποφάσισε να μην παντρευτεί κάτω από το δωμάτιο που κοιμόμουνα. Πάνω που δεν παντρευόταν ο τύπος σε ρυθμό ραπ κάτι από 50cents και Eminem πλακώνει ένας με μηχανάκι και ανταλλάσσουν κάτι ...ελληνικά! παρ’ επιπτοντως δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει στην Ελλάδα το πιο διάσημο όνομα δεν είναι το Γιώργος αλλά το μαλάκας. Μετά τις συστάσεις και τις αναφορές τους στην εκκλησία και τα θεια (Χριστόδουλε όπου και να πάω με κυνηγάς) μαρσάρανε και οι δυο τους και ...άντε πάλι αλλά είπαμε, ψυχραιμία Θανάση!!! Στις επόμενες τρεις ώρες μου επιτεθήκανε, κουνούπια, μηχανάκια, μια κρίση που με τράβηξε ένα μισάωρο μέχρι να πιάσουν τα χάπια μου, δυο τυπάδες που αποφασίσανε να λύσουνε όλες τις διάφορες τους κάτω από το μπαλκόνι και τέλος πάντων επιτέλους ...ξημέρωσε, αλλά είπαμε, ψυχραιμία Θανάση!

Μιας και είπαμε ξημέρωμα όσο και να σας φανεί περίεργο αυτό που με ενόχλησε περισσότερο στην Αθήνα ήταν το ...σκοτάδι. εδώ δεν έχει ποτέ τελείως σκοτάδι. Το καλοκαίρι όπως τώρα έχει για λίγο νύχτα και η νύχτα μοιάζει περισσότερο με σούρουπο στην Ελλάδα. Το χειμώνα υπάρχει ένα βαθύ μπλε χρώμα, ποτέ μαύρο κατάμαυρο και παραδέχομαι ότι το είχα ξεχάσει πόσο σκοτεινά είναι τη νύχτα. Και βέβαια το χειμώνα υπάρχει το βόρειο σελαρ πιο βόρεια και φυσικά το φως που βγάζει το χιόνι είναι μαγεία.

Λοιπόν επειδή εχω πολλά να γράψω για το πενθήμερο ταξίδι μου, η συνέχεια σε λίγες μέρες. Μην παραπονιέστε καιρό είχα να γράψω κάτι σε επεισόδια και μάλλον ξαναβρίσκω το εαυτό μου μετά την πρώτη μπόρα!

*********************

Οι θεραπείες μετά την πρώτη που με παίδεψε πάνε καλά και όλοι οι γιατροί φαίνονται πολύ αισιόδοξοι. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ αισθάνομαι καλά απόδειξη ότι εχω επιστρέψει στο γράψιμο προς μεγάλη ανακούφιση του Asa. Παράλληλα επειδή η ζωή είναι ένα συνεχές παιχνίδι με γυρίσματα κάτι συνέβη την προηγουμένη βδομάδα που θα σας πω ...στο επόμενο μέρος!

*********************

Οι πόνοι δεν λένε να φύγουν και κάποιες στιγμές γίνονται χειρότεροι από πριν. Παράλληλα με τη θεραπεία συνεχίζουμε την έρευνα και σήμερα με είχαν πάλι χωμένο σε εξετάσεις για μια καινούργια ..ιδέα που είχε ο γιατρός μου. Στο τέλος της συζήτησης βέβαια ξαναγυρίσαμε στο ...άνοιγμα αλλά εγώ επιμένω να εξαντλήσουμε όλες τις άλλες πιθανότητες. Παράλληλα μου προσθέσανε και άλλα παυσίπονα.

*********************

Η Δάφνη μας έκανε ανακοίνωση σήμερα, θέλω να πάω καλοκαιρινές διακοπές ...ΤΩΡΑ!!!

*********************

Η φωτογραφία είναι από το τηλέφωνο μου, η ίδια που έστειλα και στην Κατρη από την Καισαριανή κάνοντας την να ζηλέψει!!!