Ovi Greek stories

Παίρνοντας αφορμή από το μήνυμα που άφησε η Πωλίνα στο τελευταίο post, κάποιες λίγες σκέψεις. Η αλήθεια είναι ότι γράφω σπάνια πια στο blog όχι γιατί δεν μου αρέσει πια η ιδέα να έχω blog,ότι βαρέθηκα ή γιατί ότι είχα να πω το είπα. Φαντάζομαι όπως και πολλοί άλλοι που έχουν ασχοληθεί με τα blogs έτσι κι εγώ περνάω από φάσεις που έχουν να κάνουν όχι μόνο με την προσωπική μου ζωή αλλά και τη δουλειά μου, διαφορετικά ενδιαφέροντα και προτεραιότητες. Ίσως στη δική μου περίπτωση ακόμα και το ότι γράφω καθημερινά να έπαιξε τον ρόλο του. Παράλληλα υπήρξε και μια στήλη που άρχισα να γράφω πέρσι και κατά κάποιο τρόπο αντικατέστησε το blog. Πολύ αγαπημένος φίλος ανέλαβε τη διεύθυνση εβδομαδιαίας εφημερίδας στο Wisconsin των ΗΠΑ και έχοντας δουλέψει παλαιότερα στον Scotchman που υπάρχει αντίστοιχη στήλη μου ζήτησε να γράφω μια φορά την εβδομάδα μιλώντας για τη Φιλανδία και τη ζωή μου εδώ ενώ παράλληλα να υπάρχει και το στοιχείο/αναφορά της περιπέτειας που θα κεντρίζει και την περιέργεια του αναγ...

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη συμβουλή πολύ στενού φίλου όταν γεννήθηκε η Δάφνη, απόλαυσέ το όσο διαρκεί και μιας και είσαι τυχερός να έχεις και τον χρόνο, απόλαυσέ το όσο μπορείς περισσότερο. Και αυτό κάνω κάθε μέρα τα τελευταία έξη χρόνια! Μερικά από τα high-lights της χρονιάς που μας πέρασε: Σε επίσκεψη έσπασε ένα πράσινο βάζο. Η δικαιολογία, «μα μπαμπά το είπες κι εσύ ότι είναι ότι πιο άσχημο έχεις δει σε όλη σου τη ζωή.» Ακούγοντας στις ειδήσεις για την Ελλάδα, «Μπαμπά τώρα που εμείς είμαστε Έλληνες θα γίνουμε πολύ φτωχοί;» Και βλέποντας με εκνευρισμένο με τα γεγονότα στη Γκάζα την προηγούμενη βδομάδα αναφώνησε, «μα γιατί ψηφίσαμε αυτόν τον Μπαμπάμα!!!» Τώρα ζω τη περίοδο που κάθε τόσο αγκαλιαζόμαστε και είναι πολύ προσεκτική όταν με φιλάει για να μη γίνω …βάτραχος. Ακόμα πιστεύει στον Αι Βασίλη, στα ξωτικά και στους δράκους αν και τελευταία μιλάει όλο και πιο συχνά για τον «αληθινό κόσμο» πράγμα που προσπαθώ απεγνωσμένα να της κρύψω. Μπορεί να μετρήσει άνετα μέχρι το χίλια, κάνει προσθέ...