Ovi Greek stories

Πριν από λίγο γύρισα από μια μικρή βόλτα που έκανα στη θάλασσα. Από παιδί υπήρχαν δύο μέρη που λάτρευα, μοναχικές παραλίες και σιδηροδρομικοί σταθμοί. Από χτες με έχει πιάσει μια περίεργη μελαγχολία, ίσως να φταίει ο καιρός, μοιάζει συνέχεια σαν να είναι έτοιμος να βρέξει και μου θυμίζει έντονα τα πολύ όμορφα χρόνια που έζησα στο Yorkshire, κοντά στα Dales. Αλλά αυτό που με πλημμύρισε σήμερα δεν ήταν οι αναμνήσεις μου από την Αγγλία αλλά ένα μπέρδεμα από εικόνες που συμπεριλαμβάνανε ένα μικρό καφέ στο Βόσπορο, τις πινακίδες στη Φιλανδία και την Δάφνη. Η Δάφνη ήταν πάλι άρρωστη το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε και παρ' όλη την επίσκεψή μας στο νοσοκομείο, αυτή τη φορά δύο φορές μάλιστα, η κατάσταση της δεν είχε καμία σχέση με τις άλλες φορές, απλά ο διευθυντής του παίδων ήθελε να εξακριβώσει ακριβώς αυτό, ότι δεν ήταν όπως τις προηγούμενες φορές και ότι η κατάσταση αλλάζει σιγά σιγά. Είχε βέβαια υψηλό πυρετό αλλά αυτή τη φορά η κρίση κράτησε ελάχιστα και μέσα σε μισή ώρα την είχε ...

Έχω χαθεί το τελευταίο καιρό αλλά το τέρας που παλεύω περνάει περιόδους καλές και περιόδους κακές. Αυτό που συνεχίζω να θεωρώ καταπληκτικό σε όλη αυτή τη διαδρομή είναι ότι τη στιγμή που κάτι παίρνει όνομα, αυτομάτως παίρνει και υφή και ενώ υπήρχε πριν σε θεωρητικό επίπεδο μετά την αναγνώριση του γίνεται ένα ακόμα τέρας που πρέπει να παλέψω και που φροντίζει να με ενημερώνει συχνά για την παρουσία του. Έτσι υπάρχουν μέρες που πρέπει να κάνω προσπάθεια για το παραμικρό και υπάρχουν και άλλες μέρες που είμαι αεράτος, πηγαίνω βόλτα στο δάσος, σχεδιάζω, παίζω με την Δάφνη σαν τρελός κρυφτό και κυνηγητό και η μέρα μου δεν έχει τελειωμό. Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς έχετε περάσει τα ίδια και πιθανώς χειρότερα, συγχωρέστε με λοιπόν που τα αναφέρω αλλά σε μένα συμβαίνουν ...για πρώτη φορά. Σήμερα πέρασα μερικές ώρες κάνοντας βόλτες στα blogs, και επειδή πριν από μέρες άκουσα στο ραδιόφωνο αρκετά για μια σειρά από δημοσιογραφικά blogs αποφάσισα να το 'ψάξω' λιγάκι το θέμα και παραδέχομ...