Καινούργια γειτονιά, καινούργιες ιστορίες

Πριν από είκοσι χρόνια παρά ένα μήνα, έντυπη εφημερίδα βορειοδυτικής πολιτείας των ΗΠΑ, γνωστής για τα δάση της και τους ιδιαίτερα γραφικούς κατοίκους της, μου ζήτησε να γράψω μια ιστορία σε συνέχειες (κάθε Σάββατο) στο στιλ που δεκαετίες (ίσως αιώνες) προ-ίντερνετ εφημερίδες σε όλο τον κόσμο συνήθιζαν να φιλοξενούν. Λίγο σοβαρά λίγο αστεία ξεκίνησα, και επίσης λίγο στα σοβαρά και λίγο στ’ αστεία αποφάσισα η ιστορία μου να ειναι ένα μίγμα της πραγματικής μου ζωής σαν μετανάστης στην αρκτική χώρα, της γειτονιάς μου στη πόλη που ζούσα με λίγο ...έγκλημα για αλατοπίπερο, περιγράφοντας πραγματικούς ανθρώπους (γείτονές μου) και πραγματικές καταστάσεις.

Στην αρχή ήμουν λίγο φοβισμένος με την προοπτική εβδομαδιαίας ιστορίας σε συνέχειες και που κάπου στα βάθη του μυαλού μου έκραζε για σαπουνόπερα αλλά και στη πιθανότητα μετά απο ένα μήνα να βαρεθώ ή να μην έχω τίποτα άλλο να πω. Αλλά δυο μήνες μετά και εννέα επεισόδια/στήλες είχα αρχίσει να το διασκεδάζω. Και όχι μονο, είχα αποκτήσει και κοινό (σύμφωνα με την εφημερίδα) που περίμενε το Σάββατο για να διαβάσει την συνέχεια της ιστορίας. Η έκπληξη ήρθε στο εξάμηνο όταν δυο έντυπα, από αυτή τη πλευρά του ωκεανού, ζήτησαν να ανατυπώνουν τις συνέχειες με τον ίδιο εβδομαδιαίο ρυθμό. Τελικά η ιστορία έγινε ...τέσσερεις ιστορίες, τρία βιβλία και αρκετά διηγήματα με μεμονωμένα πρόσωπα και γεγονότα απο τις κεντρικές ιστορίες.

Εδώ να παρενθέσω κάτι, αυτό που μου άρεσε στο αρχικό έντυπο /εφημερίδα αλλά και στα δυο έντυπα που προστέθηκαν, ηταν ο πολύ τοπικός τους χαρακτήρας. Δεν επρόκειτο για εθνικές εφημερίδες με χιλιάδες άγευστους ανώνυμους αναγνώστες αλλά για τοπικές και μάλιστα έντυπες εφημερίδες, με τοπικά νέα και πολύ επώνυμους αναγνώστες. Κάτι που συμβάδιζε και συμβαδίζει με τις ιστορίες μου.

Μετά όμως εγώ μετοίκισα ...πάλι. Σε άλλη αρκτική χώρα της γειτονιάς και στη προσπάθεια μου να ξαναρχίσω με νέα διεύθυνση κατοικίας ...τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να προχωρήσει. Κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δεν ηταν απλά θέμα ικανότητας, η καινούργια μου γειτονιά και οι καινούργιοι μου γείτονες δεν με ...ενέπνεαν με τίποτα. Ενώ στο Ελσίνκι ζούσα σε μια πραγματική γειτονιά, στη Στοκχόλμη είχα έρθει σε ένα απρόσωπο μάζωμα πολυκατοικιών κι η προσωπική μου δυσφορία/αβολή με μια έντονη δόση αγοραφοβίας, φαινόταν και στο γράψιμο μου. Έτσι μετά απο μερικούς μήνες και αρκετά επεισόδια/στήλες ...σταμάτησα. Η έντυπη εφημερίδα στην βορειοδυτική πολιτεία των ΗΠΑ έκανε επαναλήψεις μέχρι να βρω αυτό που είχα χάσει (και τους ευγνωμονώ γι αυτό), οι άλλες απλά ...υπονοικιάζανε, οπότε πέρασαν στον επόμενο και φυσικά ούτε βιβλία ούτε διηγήματα.

Κι μετά εγώ ...μετακόμισα. Ο μονο τρόπος για να το εκφράσω ειναι αυτός που ακολουθεί: συνθήκες και συμπτώσεις έκαναν πραγματικότητα ένα πολύχρονο ‘θέλω’ μου, να ζήσω σε ένα χωριό, ανάμεσα σε λίμνες, δάση με λαγούς, σκαντζόχοιρους, αλεπούδες και ελάφια. Εντάξει έχει και λύκους (και πιθανώς κι άλλους φίλους του Μόγλη) αλλά προς το παρόν τους έχω ακούσει, δεν τους έχω δει. Ζω σε ένα μέρος που για δυο δεκαετίες τώρα συνήθιζα να κάνω διακοπές και το απολαμβάνω με κάθε τρόπο.

Η ζωή στο χωριό έχει και τα καλά και τα κακά του αλλά κυρίως έχει προκλήσεις, περιπέτεια και πάνω απο όλα έμπνευση. Και η καινούργια γειτονιά μου, ειδικά οι γείτονές μου, ειναι πραγματικός θησαυρός έμπνευσης. Έτσι προς μεγάλη χαρά τόσο του εκδότη όσο και του αρχισυντάκτη της εφημερίδας στη βορειοδυτική πολιτεία των ΗΠΑ, επανήλθα με καινούργια ιστορία!

Είκοσι χρόνια παρά ένα μήνα ξεκινάμε πάλι σε καινούργια γειτονιά, με μια μικρή πρόσθεση στο τελικό αποτέλεσμα πάντα σε συμφωνία και με την εφημερίδα. Η ιστορία θα μπαίνει κάθε βδομάδα και σε ένα καινούργιο (ημιτελές προς το παρόν) μπλογκ ώστε όσοι ...αγγλόφωνοι θέλετε μπορείτε να παρακολουθείτε ...χωρίς υποκλοπές παρακαλώ! 

Το μπλογκ: https://culdesacvaxjo.wordpress.com/