Κυριακή βράδυ

Σας έχει τύχει ποτέ εκεί που είσαστε να σταματήσετε ξαφνικά και να είναι σαν να είναι μπροστά σας πυκνή σκούρα γκρίζα ομίχλη και να μην ξέρετε γιατί βρεθήκατε εκεί, γιατί δεν μπορείτε να δείτε παραπέρα και περισσότερα από όλα ...γιατί εγώ;

Μην νομίσετε ότι συμβαίνει τίποτα, τίποτα τουλάχιστον έξω από τα συνηθισμένα, ο πόνος συνεχίζει να με τυραννάει άλλες φορές απλά υπενθυμίζοντας μου την παρουσία του και άλλες φορές κάνοντας με να μην μπορώ να περπατήσω. Και φυσικά ακόμα κανένας δεν ξέρει γιατί εγώ πονάω. Απλά συνεχίζουν να μου γράφουν παυσίπονα και να προσπαθούν να βρουν τι συμβαίνει.

Τις εξετάσεις τις περισσότερες φορές τις αντέχω αλλά υπάρχουν και μερικές άλλες φορές που... να την βδομάδα που μας πέρασε χρειάστηκε να κάνω μια εξέταση αρκετά επώδυνη για δεύτερη φορά και όταν πια βρέθηκα ξαπλωμένος στο κρεβάτι απλά δεν άντεξα. Χρειάστηκε η υπομονή και τα αστεία αγγλικά της νοσοκόμας για να με πείσουν μετά από μισή ώρα συζήτησης να κάνω την εξέταση. Και βέβαια όλα αυτά γίνονται παράλληλα με τις θεραπείες. Έτσι με το που συνέρχομαι από τη θεραπεία ορμάμε στις εξετάσεις και με το που παίρνω ανάσα από τις εξετάσεις προχωράμε στην επομένη θεραπεία και αυτό κρατάει από τα μέσα Μαρτίου.

Και σαν να μην έφταναν αυτά επειδή στη δικιά μου ζωή τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι απλό, πριν από είκοσι μέρες δέχτηκα και μια επαγγελματική πρόταση που με καλύπτει από κάθε πλευρά σε σημείο να μην μπορώ να το πιστέψω και ο ίδιος και φυσικά ακόμα και η σκέψη να την αρνηθώ είναι απλά αδύνατη. Έτσι ξεκίνησα και μια ακόμα πρόκληση, πραγματική πρόκληση μιας και δεν μπορώ να παίρνω τα παυσίπονα κατά τη διάρκεια της ημέρας και απλά κάποια στιγμή φτάνω στα σωματικά και ψυχικά μου όρια, τρέχω και παίρνω τρία χάπια απανωτά ελπίζοντας ότι απλά δεν θα με πάρει ξαφνικά ο ύπνος.

Ξέρω, θα μου πείτε ότι το παρακάνω και το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μείνω στο σπίτι και να συνεχίζω απλά το γράψιμο. Πρώτον το όνομα μου είναι Θανάσης και οχι Ωνάσης και δεύτερο ναι μεν έχουμε μέχρι στιγμής αντιμετωπίσει όλα τα έξοδα αυτής της ιστορίας αλλά παράλληλα δεν έχουμε και ιδέα πόσο θα συνεχιστεί μιας και η ιστορία πόνος είναι μέσα στο απόλυτο σκοτάδι ή καλύτερα στην απόλυτη ομίχλη.

Η ιστορία πόνος ... μάλλον καταλήξαμε ότι πάω για ...κόψιμο και η αλήθεια είναι ότι εγώ επέμενα να συνεχίσουμε τις εξετάσεις μιας και ιδέα πάμε ψάχνοντας δεν με συγκινεί ιδιαίτερα. Νιώθω σαν σφαγείο!!! Ας μην ξεχνάμε και τα παράλληλα αυτής της περιπέτειας. Έχουν έρθει στιγμές που νιώθω ότι δεν με πιστεύουν και αν δεν υπήρχαν κάποιες περίεργες ενδείξεις όπως αυτό με την έλλειψη αδρεναλίνης πολύ φοβάμαι ότι θα μου το είχαν πει και κατάμουτρα. Προς το παρόν έχουν περιοριστεί σε σπόντες όπως πόσο καιρό εχω εδώ, αν με ενοχλεί ο χειμώνας, αν έχει να κάνει με την ηλικία μου και μου έρχεται να ουρλιάξω ότι αν πέρναγα την κρίση της μέσης ηλικίας θα είχα βουτήξει μια Harley και θα είχα εξαφανιστεί στις στέπες της λαπωνιας αντί να μένω εδώ και να υποφέρω συνέχεια. εχω καταλήξει ότι αν δεν υπήρχε ο καρκίνος θα μου το είχαν πετάξει κατάμουτρα.

Όταν πέθανε ο πατέρας μου ήμουν πολύ νέος και υπάρχει μια στιγμή από όλα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή που έχει χαραχτεί με τον σκληρότερο τρόπο στην μνήμη μου. Όλοι πιθανώς ξέρετε τι σημαίνει ελληνική κηδεία με όλη την τραγικότητα της και πολλές φορές με τις ακραίες συμπεριφορές, τις συναισθηματικά υπερφορτισμένες. Μέσα σε όλα αυτά όλοι με πλησιάζανε για να μου πουν ότι τώρα ...είμαι άντρας και έπρεπε να το δείξω. Και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, δεν ήξερα πως κάποιος γίνεται μέσα σε ένα τόσο τραγικό απόγευμα άντρας, το μόνο που μπορούσα να κάνω για να δείξω ότι είμαι άντρας ήταν να ...κρατάω τα δάκρυα μου! Ήταν αυτή η πηχτή γκρίζα ομίχλη που σας έλεγα προηγουμένως, που απλά στέκεσαι μπροστά της και δεν ξέρεις προς τα που να πας, τι να σκεφτείς. Απλά την νιώθεις να σε τυλίγει.

Αλλά μην με παρεξηγείτε, είναι κυριακή βράδυ και ποτέ δεν μου άρεσαν τα κυριακάτικα βράδια!!! Καληνύχτα σε όλους σας!

**************************

Τη φωτογραφία την έβγαλα σήμερα το μεσημέρι γυρνώντας από τον ραδιοφωνικό σταθμό, είχε κάτι στις ...σκιές του που μου θυμίσαν τις σκέψεις μου!!!

**************************

Ρωξάνη, Αφροδίτη, Μαρίνα, Δέσποινα, Ελένη Βικτωρία δεν σας ξεχνάω, μόλις μπορέσω θα ...γράψω!!! πολλά φιλιά!