Α...

Μόλις βάλαμε τη Δάφνη στο κρεβάτι και προσπαθώ να ηρεμήσω από το χάος που ζούμε τις τελευταίες μέρες. Ο πυρετός είναι στο 38 και μακάρι να τον ελέγξουμε μετά από όσα έχουμε περάσει αυτή τη βδομάδα.

Αλλά καλύτερα να ξεκινήσω από εμένα. Από χτες με άφησαν από το νοσοκομείο και πιο συγκεκριμένα ο αναισθησιολόγος και ο ένας από τους τρεις χειρούργους αρνήθηκαν να με χειρουργήσουν. Αρνήθηκαν ακόμα και να το συζητήσουν όταν έγινε η συνάντηση την Τετάρτη με τον διευθυντή της χειρουργικής κλινικής, αλλά καλύτερα να ξεκινήσω από την αρχή.

Την Δευτέρα μπήκα κανονικά μέσα το πρωί και ξεκίνησαν σειρά από αιματολογικά και καρδιολογικά τεστ, φαντάζομαι ότι έτσι συμβαίνει πάντα με τις εγχειρήσεις αυτού του είδους και η αλήθεια είναι ότι το βράδυ είχα καταφέρει να ηρεμήσω αρκετά και να είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένος. Την Τρίτη το μεσημέρι υποτίθεται ότι θα συναντούσα τον αναισθησιολόγο και τον κυρίως χειρούργο οι οποίοι θα μου εξηγούσαν δείχνοντάς μου ανάλογες εικόνες τι θα κάνανε και πως θα το κάνανε. Εκεί ξεκίνησε ο πανικός και αντί να συζητήσουμε οτιδήποτε αφού ο αναισθησιολόγος μου ανακοίνωσε ότι ο ίδιος αρνιόταν να πάρει την ευθύνη για αναισθησία, βέβαια η τελική απόφαση ήταν θέμα το κυρίως χειρούργου αλλά ο ίδιος δεν ήθελε την ευθύνη. Παράλληλα ο άλλος χειρούργος που ήταν μαζί μου είπε ότι η εγχείρηση πρέπει να γίνει και μάλιστα άμεσα για να αποφευχθεί μια μετάσταση απλά δεν μπορούσε να γίνει τώρα και με αυτό άρχισαν να με τρέχουν πάλι για αιματολογικές εξετάσεις και καρδιογραφήματα χωρίς να μου λένε κάτι άλλο. Μετά από δύο ώρες και αφού κόλλαγα ολόκληρος από τα ζελέ των υπερηχογραφημάτων και το ένα μπράτσο είχε μελανιάσει από τις τρύπες που μου είχαν πάρει επανήλθε ο αναισθησιολόγος για να μου ανακοινώσει ότι την Τετάρτη το μεσημέρι θα είχαμε συνάντηση όλοι μαζί, οι τρεις χειρούργοι, ο αναισθησιολόγος, εγώ και η Κάτρη για να καταλήξουμε στο τι συμβαίνει και τι πρέπει να κάνουμε, παράλληλα υπήρχαν μια σειρά από καινούργιες εξετάσεις που έπρεπε να κάνω.

Έτσι φτάσαμε στη Τετάρτη και παραδέχομαι ότι ή έκφραση η εγχείρηση πρέπει να γίνει για να μην υπάρξει καμιά μετάσταση αλλά υπάρχει πρόβλημα αυτή τη στιγμή και δεν μπορεί να γίνει δεν ήταν ότι καλύτερο για την ψυχολογία μας, Κάτρη έκλαιγε και εγώ είχα αρχίσει να φαντάζομαι ότι της λένε κάτι που δεν μου λένε εμένα, πράγμα που κατέληξε σε ένα ελαφρύ καυγά.

Τη συνέχεια θα την πω συνοπτικά και τουλάχιστον όπως εγώ την έχω καταλάβει. Με παρακολουθούν τρεις διαφορετικοί γιατροί που θεωρητικά ενημερώνουν ένα κοινό ιατρικό φάκελο που έχουν πρόσβαση και οι τρεις. Ο ένας είναι από το αντικαρκινικό και είναι αυτός που αποφάσισε για τη συγκεκριμένη επέμβαση, είναι ο ίδιος που παρακολούθησε τις θεραπείες και φυσικά αυτός που έδινε την εντολή για μια σειρά εξετάσεων. Η δεύτερη είναι πάλι από το αντικαρκινικό και είναι ενδοκρινολόγος. Έχουν ανακαλύψει από την αρχή έναν όγκο που στις τελευταίες εξετάσεις έχει γίνει τρεις πόντους και είναι υπεύθυνος για το πρόβλημα που έχω με την αδρεναλίνη, επειδή βέβαια δεν είμαι γιατρός δεν έχω πολυκαταλάβει τι αποτέλεσμα έχει αυτό το θέμα με την αδρεναλίνη, τι συμπτώματα και τι επιπτώσεις αλλά όλοι φαίνονται να το παίρνουν πολύ σοβαρά. Έτσι κάνω συνεχόμενες εξετάσεις για το θέμα με προγραμματισμένες μια σειρά ακόμα συμπεριλαμβανομένης μια αξονικής στο τέλος του μήνα. Και βέβαια υπάρχει και ένας τρίτος ή καλύτερα μια τρίτη (παραδέχομαι ότι τη συμπαθώ ιδιαίτερα γιατί έχει πιο ...ανθρώπινους τρόπους κι ας μιλάει τα χειρότερα αγγλικά) η οποία ασχολείται με το πρόβλημα της καρδιάς μου και του διαβήτη μου.

Τώρα από όσα μπόρεσα να καταλάβω από τους χειρούργους η συμπάθειά μου αποφάσισε να ακολουθήσει μια πιο ήπια προσέγγιση στο πρόβλημά μου, έτσι παρ' όλο ότι κάθε φορά που την έβλεπα εξηγούσα ότι παχαίνω χωρίς λόγο, από 92 κιλά έχω φτάσει τα 130 μέσα σε δύο χρόνια χωρίς να αλλάξει τίποτα στη ζωή μου, απ' εναντίας από τότε που αποφάσισα να αποτραβηχτώ η ζωή μου έχει καλυτερέψει, η διατροφή μου έχει γίνει πολύ καλύτερη και τώρα κάνω και περισσότερη άσκηση από ότι έκανα πριν από τρία χρόνια. Τους τελευταίους μήνες, ειδικά από τον Οκτώβριο που ξεκινήσαμε αυτό το καινούργιο φάρμακο της λέω ότι οι πόνοι στο στήθος μου έχουν γίνει καθημερινό πρόβλημα και είναι ιδιαίτερα έντονοι και ότι τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ πια από τους πόνους, προσπάθησα να της εξηγήσω ότι πονάω τόσο πολύ που καταλήγω κάθε φορά σε αιμοπτύσεις αλλά συνέχεια μου απαντούσε ότι τα πάντα ήταν αποτέλεσμα της θεραπείας και του καινούργιου φάρμακου και ότι σύντομα τα συμπτώματα θα φύγουν. Λοιπόν οι χειρούργοι είπαν ότι τίποτα από αυτά δεν είναι από τα συμπτώματα και ότι έπρεπε να βρίσκομαι σε καθημερινή θεραπεία με ινσουλίνη από τον Οκτώβριο και ήδη ήταν αργά και ότι όλη αυτή η ιστορία έχει επιβαρύνει σοβαρά το πάγκρεας και αφού και ή ίδια έχει καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει με την καρδιά μου αντί να με έχει να κάνω καρδιογράφημα κάθε δύο μέρες τρεις μήνες τώρα θα έπρεπε να με έχει περάσει ήδη σε θεραπευτική αγωγή. Παράλληλα ή άλλη γιατρός που ασχολείται με τον άλλο όγκο δεν ενημέρωσε του συναδέλφους της για το τι ψάχνει με αποτέλεσμα εγώ δε διαφορετικές χρονικές περιόδους να κάνω τις ίδιες ακριβώς εξετάσεις δύο και τρεις φορές. Γι' αυτό είχα καταντήσει να είμαι καθημερινά σε κάποιο εργαστήριο και να μην ξέρω τι κάνω.

Δυστυχώς υπάρχει και συνέχεια, εγώ νόμιζα ότι η εγχείρηση ήταν απλή, θα με άνοιγαν θα καθάριζαν, θα με κλείνανε και σε δύο μέρες θα είχα επιστρέψει στο σπίτι, εδώ μου μιλάνε για τέσσερις ώρες εγχείρηση τουλάχιστον και θα χρειαστεί να μείνω τουλάχιστον δύο βδομάδες στο νοσοκομείο και τουλάχιστον άλλες δύο στο σπίτι με τη συνέχεια να είναι χωρίς μετακινήσεις και φυσικά χωρίς να δουλεύω. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε πως ένιωσα με τα νέα. Κυριολεκτικά σαν να είχε πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μου!

Είμαι απογοητευμένος, απελπισμένος, ταλαιπωρημένος, αηδιασμένος και το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι να πάρω ένα αεροπλάνο και να χαθώ κάπου. Νιώθω ότι όση δύναμη είχα χάθηκε την Τετάρτη το μεσημέρι και η Κάτρη μου θυμίζει συνέχεια ότι το κάνω για την Δάφνη, ακόμα και οι γιατροί καταλάβανε ότι απελπίστηκα και άρχισαν να μου λένε ότι η εγχείρηση θα αποδειχτεί παιχνιδάκι και μια βδομάδα μετά θα είμαι όπως ήμουν πριν αρχίσει η περιπέτεια. Αυτά αφού ο αναισθησιολόγος μου εξήγησε ότι στη κατάσταση που βρίσκεται ο διαβήτης μου και η καρδιά υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να μου συμβεί κάτι μέσα στο χειρουργείο, τόσο μεγάλη που αγγίζει το 40% και παράλληλα είναι ανάγκη να κάνω την εγχείρηση μέσα στους επόμενους δύο μήνες για να μην υπάρξει καινούργια μετάσταση και γι αυτό ακολουθούν αυτή την έντονη θεραπευτική αγωγή. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα κι εγώ κρεμασμένος από μια κλωστή. Και γαμώτο στα σχεδόν τριάντα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά δεν έχω γράψει το παραμικρό εναντίων γιατρών και νοσοκόμων, απεναντίας τους έχω υπερασπιστεί και εδώ και στην Αγγλία ακόμα και όταν πήγαν κόντρα στον Μπλαίρ την περίοδο της πιο υψηλής δημοφιλίας του.

Έτσι από χτες είμαι με έξη χάπια το πρωί και δύο τα επαναλαμβάνω το βράδυ. Χτες μου κάνανε την ινσουλίνη στο νοσοκομείο αλλά από σήμερα πρέπει να την κάνω μόνος μου, αλλά το πρωί όλα πήγαν στραβά και όλη την ημέρα είμαι σε απελπισία, πως θα καταφέρω αν πρέπει να περιμένω την Κάτρη να με βοηθείσει κάθε μέρα. Ακόμα και με το μηχανάκι που μετράει το ζάχαρο τα έκανα ...!!! Τελικά η Κάτρη ήρθε το μεσημέρι, έπρεπε να πάει από τη δουλειά της γιατί έτσι όπως πάμε έχουμε παρατήσει τα πάντα, και δείχνοντας της τι θα κάνει ...τι ειρωνεία ...τα κατάφερα μόνος μου!

Ξέρετε τι είναι ακόμα ειρωνεία; Ότι ούτε φαίνομαι άρρωστος ούτε νιώθω άρρωστος, όταν δεν πονάω είμαι μια χαρά και το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι ότι δεν έχω συνηθίσει αυτό το ξαφνικό πάχος που έχω αποκτήσει και αυτό με κάνει πολλές φορές να νιώθω άβολα ειδικά όταν κάθομαι. Αυτά για να δείτε ότι ...συμβαίνουν και αλλού!

Οι γιατροί πιστεύουν ότι θα είμαι έτοιμος για την εγχείρηση κοντά στο τέλος του Απριλίου, δηλαδή και σύμφωνα με τα λεγόμενά τους χρονικά σε οριακά σημεία και στο μεταξύ θα με εξετάσουν δύο φορές παρακολουθώντας την καθημερινή μου πορεία από σειρά από εξετάσεις που θα κάνω με τις άλλες δύο. Την Τετάρτη που μας έρχεται θα συναντήσω την γιατρό μου και δεν ξέρω πως θα αντιμετωπίσω. Λάθος της; Παράληψη της; τι να της πω και τι θα μου πει; νιώθω σαν να με πέταξε στο λάκκο με τα φίδια και δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως έκανα λάθος να αφεθώ στα χέρια τους αλλά όλη μου τη ζωή πίστευα ότι πρέπει να αφήνουμε το πρόβλημα στους ειδικούς και με όλα αυτά που έχω ακούσει για την Ελλάδα και αυτά που συνέβησαν με τη θεία μου με κράτησαν μακριά από κάθε σκέψης επιστροφής.

Έχω περάσει όλο το πρωί κοιτάζοντας το χιόνι στην αυλή και να αναρωτιέμαι πως θα τα καταφέρω. Δεν μπορώ να διαβάσω, να ακούσω μουσική, να γράψω, δεν έχω διάθεση να βγω έξω και να δω ή μιλήσω σε κανέναν, ίσως τελικά τα blogs να έχουν την δική τους θεραπευτική πλευρά. Ο πυρετός της Δάφνης έπεσε στα 37,6, τώρα μόλις το ελέγξαμε και κοιμάται ήρεμα. Δεν ξέρω πως θα νιώθω αύριο αλλά αυτή τη στιγμή δεν αντέχω άλλο. Συγνώμη αν τα έγραψα μπερδεμένα αλλά έτσι είναι και μέσα μου, ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα και το ξέρω ότι με σκέφτεστε και ελπίζω να μπορείτε να νιώσετε την ευγνωμοσύνη μου και την αγάπη μου. Σας παρακαλώ μην με παίρνετε τηλέφωνο, δεν είμαι σε κατάσταση να αντιμετωπίσω καμία συζήτηση αυτή τη στιγμή.