Ovi Greek stories

Πριν από λίγο έβαλα τη Δάφνη να κοιμηθεί, της διάβασα ένα από τα συνηθισμένα μας παραμύθια που κοιτάμε τις εικόνες και αυτοσχεδιάζουμε με ιστορίες που μόνο εμείς οι δύο ξέρουμε και στην τρίτη σελίδα είχε αποκοιμηθεί κρατώντας σφιχτά το χέρι μου, για την ακρίβεια δυο δάχτυλα μου και εγώ έμεινα να παρακολουθώ τις αναπνοές της. Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ζήσαμε πάλι την περιπέτεια που νομίζαμε ότι σταμάτησε την άνοιξη, αλλά μαζί με τις βροχές και το σκοτάδι ήρθε κι αυτό για να στοιχειώσει για άλλη μια φορά τη ζωή μας κάνοντας μας να αφήσουμε στην άκρη ότι σχεδιάζαμε τους τελευταίους μήνες. Ταξίδια, μετακινήσεις, ίσως και μια οικογενειακή επίσκεψη στη Ελλάδα, όλα ακυρωθήκαν. Παρατηρώντας την καθώς κοιμόταν σκεφτόμουνα πόσο παράξενη ήταν αυτή η χρονιά που πέρασε, πόσο γεμάτη ακραίες καταστάσεις και συναισθήματα και πως δεν ξέρω πια πως να αντιδράσω και πως να σκεφτώ. Το μόνο που σκέφτομαι όλη την ώρα είναι ...μείνε ψύχραιμος και ότι είμαι πολύ κουρασμένος. Θα ήθελα να μπορούσα να κοιμ

Τον γνώρισα ένα καλοκαιρινό βραδάκι στο καφέ του Κωνσταντή καθώς ο Κωνσταντής προσπαθούσε να τον πείσει να έρθει να τραγουδήσει για μερικά βράδια μπας και μαζευτεί κόσμος σε ένα καφέ που δεν είχε την επιτυχία που περίμενε ο δημιουργός του. Με περασμένα τα πενήντα για τα καλά και δυο κουτσούβελα που μόνιμα γκρινιάζανε δίπλα του, με πολύ απαλή φωνή εξηγούσε στον Κωνσταντή ότι αυτή τη περίοδο ήταν κλεισμένος από ένα άλλο ελληνικό εστιατόριο που είχε κάθε βράδυ πρόγραμμα και δεν είχε κανένα κενό μιας και το μαγαζί ήταν καινούργιο και ο ιδιοκτήτης του προσπαθούσε να το επιβάλει στη νυχτερινή ζωή του Ελσίνκι. Όνομα Γιάννης αλλά οι περισσότεροι τον ξέραμε σαν ...Νταλάρα και στον ίδιο άρεσε να τον αποκαλούν ...το κατσικάκι. Ήταν από τους πρώτους Έλληνες που είχαν έρθει στη Φιλανδία πριν από τριάντα χρόνια όταν υπήρξε το πρωτο ελληνικό κύμα και ο τρυφερός Σουομέζος, ο Φοίβος οχι μόνο τον πρόλαβε στη Φιλανδία αλλά τον ήξερε ήδη από την Ελλάδα όταν βασάνιζε σε γνωστό ωδείο της Καλλιθέας την